Poes

Inmiddels al weer een week terug uit Nederland. Gelukkig ben ik net voor de erge koude begon weer teruggevlogen, want ik vond het al koud genoeg.
Helaas is het hier ook afschuwelijk weer, sinds ik terug ben heeft het nog niet anders gedaan dan regenen.

Uiteraard genoten van mijn kleinzoon in NL, hij noemt me geen oma maar “Sri Lanka”, het klinkt erg grappig. Het was ook erg stil de eerste paar dagen thuis, zonder zijn geklets.

De week voor ik naar Nederland vertrok stond er ineens toen we zaten te ontbijten een klein poesje midden in de kamer bij ons (wij hebben hier altijd de voordeur openstaan).
Beest weer naar buiten gezet, maar Aruna vond hem toch wel heel zielig miauwen, dus die ging hem een stukje van zijn omelet brengen.

We zijn allebei gek op katten, maar hebben besloten dat een huisdier gewoon te lastig is, omdat we veel te vaak een paar dagen weg zijn. Echter deze poes had daar haar eigen gedachten over. Tot de dag van vertrek heeft ze constant in onze tuin gezeten en moesten we de deur dicht laten anders kwam ze binnen. We gingen er vanuit dat na 2 weken vrijwel nooit iemand thuis de poes wel een ander onderkomen zou hebben gevonden. Maar als Aruna af en toe thuis was tijdens mijn verblijf in Nederland zat ze steeds braaf op hem te wachten. Waar ze de rest van de dagen eten vandaan heeft gehaald weten we niet. En jawel hoor toen ik ’s ochtends vroeg door de taxi werd afgezet, kwam ze met een bloedgang aanrennen.

We hebben nu dus maar besloten dat ze in de tuin mag wonen en dat we als we weg zijn wel één van de buren vragen haar eten te geven. Het is wel lastig, want als je binnen bent moet de voordeur dicht blijven, ze loopt overal achter ons aan, zelfs als ik boodschappen ga doen loopt ze mee tot de weg. . Gelukkig heeft ze nog niet ontdekt dat ze door het raam kan springen. En ze zal ooit wel leren dat ze niet binnen mag.

Maar het regent hier al dagen en dan loopt soms ook het overdekte terras onder water. Aruna vond het toch wel heel zielig dat de kat nat werd en opperde hem/haar in de badkamer te laten slapen. Dat ging mij echter te ver. Toen hebben we maar een schattig onderkomen voor hem/haar gemaakt op het terras (zie foto).

Gisteren ook na lange tijd weer bij het leger des heils geweest, de meiden waar zo blij me weer te zien. Ik werd aan alle kanten geknuffeld. Ik probeer ze dan altijd een beetje op afstand te houden, want een aantal dames hebben behoorlijk last van luizen op het hoofd en misschien ook wel op andere plaatsen..
Het grappige is dat deze meiden voelen of je het echt vanuit je hart doet of omdat je man één of andere hoge piet is en je toch ook wel iets moet doen voor “die arme zwartjes”. Op een andere dag komt er sinds kort een Duitse dame ook handenarbeid met ze doen, soms ontmoet ik haar wel eens op vrijdag, ze is niet onaardig maar totaal niet mijn type. Afgelopen vrijdag was ze er ook om foto’s te maken, ik vermoed voor de kerstviering. En de meiden moeten niets van haar hebben.
Het is echt zo’n kakmadam, haar stevig in de haarlak, er zit geen lokje verkeerd, parelsnoertje om en hele dure kleding. Tja en dan zie je die meiden er naast in hun vaak gescheurde kleding en mijzelf zittend op de grond in mijn oudste spijkerbroek, want er is altijd wel een kindje met vieze handjes of nog erger een natte broek.