Passikudha

Passikudha

Afgelopen week zijn we naar Passikudha en Batticaloa geweest aan de oostkust.
Het was voor mij de eerste keer en voor Aruna al zeker 10 jaar geleden, dat we in dit gedeelte van de oostkust zijn geweest. Tijdens de oorlogsperiode van 30 jaar met de LTTE was het nauwelijks mogelijk toegang te krijgen tot dit gebied.
Voor degenen die de culturele driehoek hier bezocht hebben, zodra je Polorannuwa bent gepasseerd begint de natuur te veranderen, je komt dan in de echte dry zone, het lijkt een beetje op een woestijn, Na ongeveer een half uur kom je in het echte Tamil gebied, geen reclameborden enz meer in Singala, maar alles in het Tamil.
Na een uurtje rijden heb je het gevoel in het buitenland te zijn, het is een totaal andere wereld. Je ziet nauwelijks auto's, ontzettend veel mensen op de fiets of lopend.
Er wordt nog voornamelijk op houtvuur gekookt, dus je ziet vele mannen op een fiets helemaal volgestouwd met bossen hout, of vrouwen met takkenbossen op het hoofd. In tegenstelling tot de Singalezen vinden de Tamils het heel vervelend als je foto's van ze maakt. Mensen hebben hier tijdens de oorlog behoorlijk geleden, je ziet nog wat restanten in de vorm van kapot geschoten huizen.
De stranden aan de oostkust zijn schitterend, het water is heerlijk warm en je hebt niet of nauwelijks golfslag. De regering is Passikudha aan het ontwikkelen als toeristengebied, er worden 14 luxe hotels gebouwd en allerlei voorzieningen, zoals een winkelcentrum. Twee hotels zijn inmiddels open, Maalu Maalu en Amethyst, maar wij vinden ze veel te duur. De eerste kost ca US 175,-- BB en de tweede ca US $ 125,--. Wij hebben heerlijk in een klein guesthouse geslapen ongeveer 10 minuten lopen van het strand voor ca Eur 25,-- BB.
Ook zijn we naar Batticalao geweest om het Nederlandse fort daar te bezichtigen. Batticalao was de eerste plaats waar de Nederlanders aan land kwamen tijdens het begin van onze koloniale periode hier. Het was niet eenvoudig het fort te vinden, mensen spreken doorgaans alleen Tamil en dat kan Aruna niet verstaan. Gelukkig kwamen we na ca een uur rondrijden een dame tegen die Engels sprak en ons kon uitleggen dat niemand het Dutch Fort kent, ze noemen het heel anders.
De buitenmuren van het fort zijn nog geheel in tact, helaas hebben ze er in het fort een rotzooi van gemaakt door allerlei nieuwe gebouwen erin te zetten, het wordt gebruikt als kantoor van de provincie.
Ook de langste brug van Sri Lanka gebouwd 200 jaar geleden door de Engelsen over de Mahaweli River gezien. LTTE heeft talloze malen geprobeerd deze brug op te blazen, maar dat is gelukkig niet gelukt. De brug beschikt slechts over 1 baan en er wordt nu met Japanse hulp een nieuwe brug naast gebouwd.
Kortom we hebben een fijne vakantie gehad aan de oostkust, alleen jammer dat het zo ontzettend lang rijden is. Afstand is slechts 285 km, maar op de terugweg hebben we daar ruim 8 uur over gedaan!