kalpitya

Kalpitya

Als één van ons tweetjes jarig is gaan we altijd een paar dagen op vakantie en deze keer viel de keus op Kalpitya en wel om twee redenen:
- ten eerste hebben we daar voor Cindy en Luigi een hotel geboekt nav een artikel in de krant en Aruna vertrouwde het niet zo, wilde het toch wel graag eerst met eigen ogen zien
- ten tweede zijn er nu nog niet of nauwelijks toeristen in Kalpitya en we verwachten dat dit niet zo lang meer zal duren

Kalpitya ligt op een landtong met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de lagoon en het ligt in de droge zone.. Tijdens de oorlog ging niemand hier op vakantie, want het ligt vrij dicht bij het voormalige oorlogsgebied. Op de weg er naar toe zie je nog overal de traditionele huisjes met daken van palmbladeren. Dit gebied is nog erg arm, vele huizen hebben geen elektriciteit en/of water. De mensen in dit gebied leven hoofdzakelijk van visvangst en agricultuur met name chilipepers, uien. Ook is er wat zoutwinning. Er zijn nog een aantal vluchtelingenkampen met name voor moslims gevlucht tijdens de oorlog. Ze hebben inmiddels wel kleine huisjes, geen tenten meer.
Het was duidelijk te merken dat ze weinig toeristen zien, want ik werd overal zeer uitgebreid bekeken.

We hadden een cabana gehuurd op het strand bij een klein hotel. Toen we in Kalpitya aankwamen en de weg vroegen naar het hotel dachten we waar komen we in vredesnaam terecht, de weg , een soort zandpad. liep midden door de middle of nowhere. Ik zag Aruna al denken, mijn hemel het zal wel een heel vies klein guesthouse zijn. Niets was minder waar. Het hotel en de cabana zijn opgebouwd op dezelfde wijze als de huizen in de omgeving, met palmbladeren daken . Alles is heel simpel opgezet. .De cabana was aan de voorkant een soort veredeld tenthuis met een open doucheruimte, de zij een achterwanden waren van steen opgetrokken. We hadden fullboard geboekt en bij aankomst kregen we een heerlijke lunch bestaande uit een hele schaal krabbenpoten en rijst en curry. Daarna heel lang langs het strand gewandeld. We zijn helemaal niemand tegengekomen, geen toeristen, geen beachboys en ook geen mensen die van alles te koop aanbieden. Dit is één van de weinige plekken in Sri Lanka waar je nog zo van strand en zee kunt genieten.

Helaas verwachten we dat het niet meer lang zal duren, want overal zijn ze bezig grote 5 en 6 sterren hotels te bouwen. Ook in de omgeving van het hotel zijn veel stukken land aangekocht door rijke mensen uit Colombo en omgeving die daar boetiekhotels gaan bouwen. ’s Avonds het traditionele diner hier in Sri Lanka stringhoppers met garnalen en curry en sambol.. Stringhoppers is een soort pasta gemaakt van kokosmeel, niet mijn favoriet als ze koud zijn en de meeste dingen worden hier niet echt warm geserveerd.
Sambol is hier niet hetzelfde als de sambal die je in NL koopt van bijv de conimex. Sambol bestaat uit geraspt kokosvlees met diverse toevoegingen afhankelijk van de soort sambol, soms uien, soms chilipepers, soms gedroogde vis enz. .

Het hotel heeft geen stroom maar werkt met een generator. Na het diner krijg je een grote lamp en gaat de generator uit, dus geen licht meer en dit was echt een geweldige ervaring.
Buiten zitten met een drankje met alleen het licht van de lantaarn, het geluid van de zee op de achtergrond en de wilde ezeltjes die door de tuin liepen te rennen. Dit gebied is beroemd om de wilde ezeltjes. Het hotel heeft ook nog geen pijpwater, dus in de ochtend vertrok de eigenaar met een grote 500 liter watertank op een open vrachtwagen om water te gaan kopen, dit wordt dan in de normale tank overgepompt met de generator.

Volgende dag de Nederlandse kerk in Kalpitya bezocht, tijdens de koloniale periode hebben hier veel Nederlanders gewoond. In de kerk was een grafsteen in zeer goede staat van 1633 van een Nederlander. Ook is er in Kalpitya nog een Nederlands fort, maar dat wordt op het moment nog gebruikt door het leger. Je schijnt te kunnen bezoeken op speciaal verzoek. Op de terug weg nog een bezoekje gebracht aan mijn vriendin Nicoline die op het moment hier is, zij doet in deze omgeving al jaren liefdadigheidswerk, woont dan in een klein huisje op het terrein van een klooster, zij is tevens eigenares van het bejaardentehuis waar ik op zaterdag les geef. Daarna nog naar de 400 jaar oude katholieke kerk in Talawila genaamd St Anna’s Shrine, op de naamdag van St Anna hebben ze hier altijd een groot feest, waar ook vele niet katholieken komen. Ook deze kerk is nog in zeer goede staat.

Tot slot in Negombo in een klein eethuisje een traditionele lunch gegeten geserveerd in een rieten mandje met daarin een lotusblad. Uiteraard diende dit met de rechterhand gegeten te worden en niet met bestek. Het is nog een hele kunst om netjes met één hand te eten, de linkerhand mag beslist niet gebruikt worden. Ik ben er inmiddels aardig handig in geworden, maar gebruik stiekem nog wel eens even ook mijn linkerhand bijv om het vlees van een kippenpootje af te halen. En toen naar Athurugirija, want Aruna moest ’s nachts naar het vliegveld om zijn nieuwe klanten op te halen.

Helaas begaf de batterij van mijn camera het weer eens, foto’s gemaakt met mijn mobile, maar het snoertje om de foto’s over te zetten op de computer ligt vermoedelijk in Borella.
Het schijnt ook met Bluetooth te kunnen, maar dat moet ik eens even uitzoeken.

Mijn zwager heeft uit prive-middelen een bejaardentehuis gebouwd bestaande uit 10 appartementjes voor welgestelde bejaarden die niet bij hun kinderen willen of kunnen wonen.
Afgelopen vrijdag was de officiele opening. Gelukkig waren we niet uitgenodigd voor de melkceremonie, want die was om 5 uur ’s morgens. In Nederland bij zo’n gelegenheid bestel je hapjes en drankjes, hier bestel je de monniken voor een pirith. Aruna vindt dit vreselijk en was heel blij dat hij op rondreis is. We moesten er 20.00 uur zijn, eerst krijg je dan iets te eten ook deze keer weer stringhoppers (gelukkig warm en dan lust ik ze wel) met aardappelcurry, aardappels zijn hier groenten, sambol en sojavlees en een verrukkelijk toetje.
Al het meubilair wordt verwijderd, en er was een soort glazen huisje opgezet voor de monniken, op de vloer worden matten gelegd, waarop de mensen dienen te zitten, de hele straat en het huis was versierd met kerstlampjes. Voor de mensen die moeite hebben met op de vloer zitten waren aan het einde van de ruimte wat stoelen neergezet.
Iedereen dient gekleed te zijn in het wit of hoofdzakelijk wit, ik heb een speciale bloes voor dit soort gelegenheden.
Mijn zwager haalt dan de monniken op, en komt als eerste naar binnen met iets heiligs op zijn hoofd (ik vergeet steeds aan Aruna te vragen wat het nu precies is) waarboven ze een oranje parasol houden. Dan komen de monniken en dient iemand van de familie voordat ze binnenkomen hun voeten te wassen. Vervolgens gaan de monniken voor ca anderhalf uur zitten te bidden/zingen. De man die naast mij zat viel al na ca een kwartier diep in slaap, mijn schoonzus zat gezellig met haar buurvrouw te kletsen en ik zag iemand anders constant smsjes versturen!
Dit was het “feest” ter ere van de opening.